VOORWOORD – Waar Warmte en Winter Elkaar Ontmoeten

Sommige weekenden zijn gekozen.
Andere weekenden kiezen jou.

Toen december zijn strakke kou liet voelen en de thermometer ’s nachts onder de -7°C zakte, ontstond ineens dat verlangen: naar stilte, naar samen zijn, naar warmte in een ijzige wereld.

Mark vond Airbnb De Lindenhoeve. Een boerderij-achtig huisje op een verscholen plek in Valthe.
Met een houtkachel. Met ruimte voor rust. Met een wereld vol winter rondom. En zo begon het — een weekend waar kou de wereld tekende, en warmte alles verzachtte. Dit boek vertelt dat verhaal.
Een verhaal van sneeuw, Glühwein, appeltaart, vuur, Vondeling Bier, en een wandeling door een wit winterlandschap. Een verhaal dat niet verdwijnt.

HOOFDSTUK 1 – Vrijdag 12 december – Aankomst in de Winter (-7°C)

De lucht was glashelder toen ze Valthe binnenreden. De maan hing laag, als een bleke cirkel boven de witte velden.
En overal, op bomen en takken, lag een dun laagje rijp dat schitterde alsof er lichtjes in verstopt zaten.

Toen ze de parkeerplek van De Lindenhoeve opdraaiden, hoorde Chantal het eerste teken van winter:
Krrrrk.

De sneeuw kraakte hard onder de banden. Het was –7°C, de soort kou die in je wangen bijt maar ook alles mooi maakt. Ze stapten uit en hun adem vormde grote wolken.
 “Het is hier écht winter,” zei Chantal.
Mark wreef in zijn handen.
“En we hebben een kachel binnen. Dus dit wordt goed.”

Toen ze de deur openden, kwam het beste moment tot nu toe: de warmte sloeg hen tegemoet. De houtkachel stond al te branden en vulde De Lindenhoeve met goud licht. Binnen rook het naar hout, wol, en december.

Op tafel stond een welkomstmandje met:

• chocolaatjes

• nootjes

• en twee flesjes Vondeling Bier

Chantal tikte op het zwarte staal van de kachel.
“Dit is onze nieuwe beste vriend.”

Maar er miste nog iets. Ze dook in haar tas.
“Jij dacht dat ik iets vergat?”
Mark keek nieuwsgierig. Ze haalde het tevoorschijn: Glühwein. Met kruidnagel, kaneel en sinaasappel, steranijs en honing.

“Nu zijn we compleet,” zei ze zacht.

Ze warmden het op in een pannetje. De geur vermengde zich met die van brandend hout. Het was de geur van het begin.

HOOFDSTUK 2 – Het Ligbad en Appeltaart 1.0

De kou van buiten zat nog diep in Chantals wangen toen ze haar handschoenen op de verwarming legde en zei, vastberaden maar glimlachend: “Oké. Ik ga dat ligbad testen. En wel nu.” Ze liep naar de badkamer, deed het licht aan en voelde meteen dat de vroege winter zich zelfs daar had laten gelden: de tegels waren koel onder haar voeten, en op de hoeken van het raam zaten fijne, zilveren ijsrandjes — als kristallen bladgoud. Het was duidelijk: -7°C buiten laat zich zien, zelfs binnen. Ze draaide de kraan open. Het bad vulde zich langzaam met heet water dat dampwolken omhoog stuurde die zich mengden met de kou die nog in de kamer hing. Die combinatie — warm vocht tegen winterlucht — was precies wat haar lichaam verlangde. Ze zette het kleine raam op een kier.
Een vlaag koude lucht gleed naar binnen en de damp veranderde in zachte wolken die meteen opstegen.
Ze bracht haar hand naar buiten, alleen voor een moment, en zag hoe haar adem meteen bevroor in kleine wolkjes die wegdreven in de winteravond. Chantal schonk zichzelf een glas warme Glühwein in, de damp steeg op in lichte slierten. Ze rook het: kerst, warmte, kruidnagel, kaneel, sinaasappel. December in een glas. Ze stapte langzaam in het bad. Het water was heet — het soort hitte die je eerst laat schrikken en je daarna volledig omarmt. Ze zuchtte diep, liet haar hoofd achterover zakken en sloot haar ogen. Buiten kon ze door het raam sneeuw zien vallen. Die zeldzame sneeuw die valt zonder geluid, niet eens een tikje of een zacht ruisen. Enkel stilte.
Binnen hoorde ze de houtkachel verderop knetteren, het geluid dat via de deur de badkamer binnen rolde als een geruststellende echo. En daar, in dat bad, met winter aan de ene kant en warmte aan de andere, voelde Chantal alles even precies goed. 

Ondertussen in de keuken… 

Mark had ideeën. Dat was meestal óf gevaarlijk, óf heerlijk. Dit keer werd het heerlijk. Hij zette de mand Goudrenetten op het aanrecht, blies zijn handen warm boven het vuur van het fornuis en begon. De buitenlucht, die nog aan zijn jas kleefde, tikte zachtjes in koude vlagen tegen het raam. Je kon de vorst bijna horen — zo’n tink… tink… tegen het glas, alsof kleine ijsdeeltjes wilden meeluisteren. Mark schilde de appels met precies dezelfde concentratie als iemand die een creatief meesterwerk maakt. De appelplakken vielen in de kom als kleine maansikkels. Hij strooide er suiker overheen. Toen kaneel. Toen nog een beetje.
En toen — een briljante ingeving — deed hij de pan met Glühwein even van het vuur en goot er een scheutje warme, geurige wijn doorheen. De hele keuken veranderde in een winters laboratorium van zoet en kruidig licht. De vulling kleurde warm goud, precies zoals december hoort te smaken. Hij roerde langzaam, terwijl buiten de sneeuwvlokken zwaarder werden en het windje zacht tegen de houten gevel van De Lindenhoeve blies. Hij hoorde het water van het bad stoppen. Hij hoorde Chantal lachen. En hij wist: dit wordt het moment dat ze nooit meer vergeet. Appeltaart 1.0 – de geboorte van een traditie Toen Chantal, warm, rozig en met nat haar onder een handdoek, terug de woonkamer binnen liep, werd ze niet verwelkomd door woorden, maar door een geur. Een geur zo perfect, dat ze even stil bleef staan. Appeltaart, Houtkachel, Glühwein, Winter, Warmte, Alles in één adem. “Wat heb jij gedaan…?” vroeg ze terwijl ze haar ogen half dicht kneep van geluk. Mark leunde tegen het aanrecht.
“Project Appeltaart is actief.” In de oven kleurde het deeg langzaam goud. De lucht boven het vuur trilde van warmte. De sneeuw buiten dwarrelde als confetti. Toen de timer ging, haalde Mark de taart eruit. De stoom steeg op in zoete, warme, kruidige wolken. Ze sneden twee stukken. Groot. Onverantwoord groot. Precies zoals het hoort na een winterbad. Op de bank, tegenover de houtkachel die fel brandde tegen de kou buiten, proefden ze het eerste stuk. De Glühwein in de vulling maakte het zacht, warm, bijna stroperig. De appels hadden nog precies genoeg bite. De kaneel bleef hangen op de tong. Chantal sloot haar ogen. Mark keek naar haar. En zeiden tegelijk: “Heel Erg Goed.” En buiten… De sneeuw viel nog steeds. Zacht. Laag voor laag. Alsof iemand de wereld in wit wilde wikkelen. Binnen warmde De Lindenhoeve verder op. Het houtvuur klonk rijker. De muren leken dichterbij te komen. Het huisje ademde warmte uit elke kier. En Chantal en Mark zaten daar — een beetje rood van het bad,
gevuld met appeltaart, gehuld in kachelgloed, met sneeuwvlokken die tegen de ramen zweefden — en wisten:
dit is precies hoe een winteravond bedoeld is.

HOOFDSTUK 3 – Zaterdagochtend – Goud Licht en Rust

Toen Chantal de gordijnen opende, hapte ze naar adem. De hele wereld was wit. Sneeuw op de takken, sneeuw op de grond, sneeuw op het dak. Een laag van nieuw gevallen poeder dat in de ochtendzon fonkelde. Mark stond al bij de kachel. Hij blies tegen zijn handen en wreef ze warm. “Het is nog steeds -7, Graden.....
”zei hij. “De auto zuchtte net.” Ze aten warme broodjes en koffie, deels om wakker te worden, deels om op te warmen. En toen pakte Chantal het boek dat ze meebracht: “Let Them.” De ondertitel: Let people be. Let life be. Let go. Ze zakte weg onder een plaid. De kachel knetterde. Het raam was half bevroren. Mark haalde het bijzondere flesje uit de tas: Vondeling Bier – La Première Naissance - Goudblond. Zeldzaam. Verfrissend. Speciaal voor deze winter. “Na de wandeling,” zei Chantal. Mark knikte. “Pas na de wandeling.” Ze pakten hun spullen in voor de route. In de rugzak: thee, appeltaart, Glühwein, en het flesje La Première Naissance (zorgvuldig gewikkeld in een handdoek) En toen vertrokken ze.

HOOFDSTUK 4 – De Rondwandeling in Sneeuw (12 km)

Start & finish:
Parkeerplaats Boswachterij Gieten – Houtvester Jansenweg

De kou sloeg hen meteen in het gezicht toen ze uitstapten. Het was die typische stille winterkou die de lucht bijna stil maakt. De sneeuw kraakte knisperhard onder hun schoenen. Het geluid dat je alleen hoort bij echte vrieskou.

1. Door de besneeuwde dennen

De eerste kilometers liepen ze door donkere dennenbossen waar elke tak een randje ijs had.

“Het lijkt een kerstkaart,” zei Chantal. Mark knikte. “Maar dan voor ons alleen.”

Hun adem hing in dikke wolken in de lucht.

2. Open veld – pauze met Glühwein

Halverwege kwamen ze op een open heidevlakte. Het voelde warmer hier omdat de zon even door de wolken brak goud licht op witte sneeuw. Ze gingen op een houten bankje zitten. Mark haalde de thermos Glühwein tevoorschijn. De damp was zichtbaar. Hun handen werden langzaam warm. De geur van kaneel zweefde door de koude lucht.

“Dit is een sprookje,” fluisterde Chantal.

Ze aten appeltaart terwijl kleine sneeuwvlokken om hen heen dwarrelden.

3. Borger – de stille lus

De lus naar Borger was stiller dan stil. Geen mens te zien. Alleen het zachte ritme van hun voetstappen in de sneeuw.

4. Het gouden biermoment 

Op de terugweg naar Gieten stopten ze op een heuveltje. Sneeuw lag er egaal overheen. De lucht was koud en blauw. Mark opende de tas en haalde het flesje La Première Naissance tevoorschijn. 

“Hier,” zei hij. “Dit is het moment.”

Hij wipte de kroondop omhoog en een zachte pssjt steeg op in de vrieslucht. Ze namen elk één slok. Het bier was ijskoud door de temperatuur — perfect. Goud van kleur. Sprankelend. Chantal sloot haar ogen.
“Dit is de smaak van winter.” 
"Mark zei: “Dit is de smaak van ons weekend.”

5. Terug naar Gieten

De laatste kilometers liepen ze met warme harten, koude neuzen en rode wangen. Toen ze de auto zagen, voelde het alsof de wandeling hen iets had gegeven: rust, ruimte, en een herinnering die bleef tintelen.

HOOFDSTUK 5 – Gourmetten bij Goud Vuurlicht

De Lindenhoeve was warm toen ze binnenkwamen. De kachel brandde nog zacht. Ze warmden zich op met nieuwe Glühwein. Het gourmetstel ging aan. De kaarsen ook. Het werd warm, knus en gezellig. Ze gourmetten met zalm, biefstukjes, groenten. Buiten sneeuwde het zachtjes. Binnen was het vuur knetterend warm. Ze deelden de rest van La Première Naissance. En ze lachten om van alles en niets. De avond voelde compleet.

HOOFDSTUK 6 – Zondag in Harmonie (-5°C)

De wereld was witter dan gisteren. Nog meer sneeuw. Nog meer kou. De thermometer bleef steken op -5°C. Binnen was alles warm. Chantal las verder in Let Them. Mark maakte het ligbad klaar. Ze brouwden Appeltaart 2.0, het meesterwerk: Glühwein. Kaneel. Honing. Noten. Perfectie. De middag werd gevuld met rust, thee, appeltaart en nog een klein beetje Glühwein. Tegen de avond sneeuwde het weer. Ze keken ernaar vanuit de warmte. En zeiden weinig. Want er hoefde niets gezegd.

HOOFDSTUK 7 – Maandag 15 december – Afscheid

De ochtendlucht was ijskoud. De ramen aan de binnenkant bevroren. De wereld stil wit. Mark maakte de kachel nog één keer aan. Chantal maakte het laatste ontbijt. Ze deelden het laatste stukje appeltaart. Ze pakten hun tassen. Trokken hun jassen aan. Openden de deur en stapten in -7°C winterlucht. “Het was perfect,” zei Chantal.
Mark knikte. “En het blijft.” Ze reden weg. Valthe werd kleiner. Maar de warmte bleef. 

EINDWOORD – Wat Winter Achterlaat in 2025

Winter laat sporen achter. Niet in sneeuw. Maar in herinnering. In stappen die knisperen in koude lucht.
In handen die warm worden van Glühwein. In kachelvuur dat verhalen fluistert. In appeltaart die naar december smaakt. In bier dat goud wordt in de winterzon. In stilte die precies goed valt. In alles wat blijft lang nadat het weekend voorbij is.

Waar Vuur Warmte Tot Liefde Maakt.........